Blog pod Małym Aniołem

„Czemu tak dużo o niej myślę, skoro tak działa mi na nerwy?- pytał samego siebie, chodząc tam i z powrotem po pokoju”.
Żyjąc współcześnie przyzwyczailiśmy się do tego, że wszystko powinno być na wyciągnięcie dłoni. Regularnie wymieniamy zepsute sprzęty, bo ich naprawa często jest nieopłacalna i w dodatku trwa zbyt długo. A my już nie lubimy na coś czekać, albo dochodzić małymi kroczkami do wyznaczonego celu. Najchętniej realizujemy swoje pragnienia minutę po tym, jak tylko przychodzą nam one do głowy. W mediach możemy podziwiać kolejne programy, w których obcy ludzie zawierają związki małżeńskie bez ani jednego spotkania. Za doborem „idealnej pary” stoi sztab psychologów i matematycznych algorytmów. MUSI być perfekcyjnie! Dziwne czasy...... Tęsknię do tych dni, w których ludziom towarzyszyły prawdziwe, wielowymiarowe emocje przepływające przez nich w sposób naturalny i niewymuszony. Miłość, nienawiść- wszystko jedno, byle tylko płynące wartkim potokiem szczerości i tętniącego życia! Z…

Zwykle nie czytam książek typowo obyczajowych, ale nie dlatego, że mam o nich kiepskie zdanie. Wiem, że to nie moje miejsce na czytelniczej półce. Jak wszystkie powieści i te mogą być dobrze lub źle napisane i właśnie tak powinniśmy je oceniać. Ostatnio przeczytałam sporo kryminałów, thrillerów i książek psychologicznych. Czułam, że przyszedł czas na odmianę. „Poranki na Miodowej 1” urzekły mnie piękną szatą graficzną. O autorce słyszałam wiele dobrego, bardzo lubię także stronę Pani Joanny Szarańskiej na FB, z której wyłania się życzliwa i miła osoba. Postanowiłam spróbować. Powieść urzekła mnie już od pierwszych stron prostotą przekazu i uczciwością w stosunku do czytelnika. Autorka nie udaje, że pisze martyrologiczne dzieło życia albo poemat dla wybrańców. To powieść otulająca, do czytania szczególnie w słabszych momentach. Pociesza dobrym, ciepłym słowem. Polubiłam jej bohaterów i wierzyłam w każde ich słowo. Wszystko jest zgodne z przyjętą konwencją i oprawione w jasne, p…

Autorka recenzji : Marta Dąbrowska
„Zmuszona by zabić” to pierwszy tom nowej serii Rachel Abbott z kobiecą bohaterką Stephanie King. Przyznam szczerze, że choć wiele dobrego słyszałam o piórze autorki i jej zdolności do tworzenia realistycznych i zapadających w pamięć książek, „Zmuszona by zabić” jest moim pierwszym spotkaniem z jej twórczością, choć z pewnością nie ostatnim, biorąc pod uwagę fakt, że tą lekturą jestem oczarowana. Autorka w swoim thrillerze porusza wiele problemów moralnych, z jakimi stykamy się w życiu codziennym. To książka wielowarstwowa, która wyzwala wiele emocji i nie pozwala czytelnikowi odetchnąć. Miłość partnerska, miłość między rodzeństwem, przemoc domowa, zazdrość, nienawiść, pragnienie zemsty – to tylko niektóre z wielu tematów zawartych w tej lekturze. Wszystkie przeplatają się wzajemnie i uzupełniają by na koniec zostawić nas w totalnym osłupieniu i zmusić do refleksji. Nałogowo czytam kryminały i thrillery więc od każdej nowej lektury wym…

„Nad brzegiem zawodził zimny wiatr. Nie sposób było zgadnąć, gdzie kończy się ląd, a gdzie zaczyna morze, jeśli nie liczyć sterczących kawałków lodu- tam, gdzie tafle zamarzniętej wody potrzaskały się i przemieściły, a na nie naparły nowe. Stłoczone ciasno, niewielkie lodowe płyty przywodziły na myśl las nagrobków.”
„Kobieta ze szkła” przyszła do mnie w najgorszym momencie, kiedy to właśnie dowiedziałam się, że świat, który znam przestaje istnieć. Pandemia spowolniła moją pracę intelektualną i zamroziła mój apetyt literacki. Wpadłam w całkowite odrętwienie i pomimo tego, że był to mój świadomy wybór i sama poprosiłam o egzemplarz recenzencki, nie byłam w stanie przebrnąć nawet przez prolog. Mroźna, ciemna Islandia i dogłębne naturalistyczne opisy przyrody sprawiły, że odłożyłam książkę na półkę. Mijały tygodnie... Jestem osobą odpowiedzialną i słowną, więc źle czułam się z tym, że nie wywiązałam się ze swojego recenzenckiego zadania. Zaległa opinia gniotła mnie okropnie i wiedziałam, …

Nigdy nie wiesz, kiedy ostatni raz będziesz mieć szansę skoczyć w ciemną przestrzeń. Zawierzyć swoje życie innym, poddać się bezwzględnym prawom fizyki i ocenie widowni, która właśnie zaparła dech. Emocje są jak narkotyk i uzależniają tak samo mocno jak każda inna używka. Wyrzut endorfin powoduje, że bez namysłu zrobisz kolejny krok. Wyćwiczone ciało prze do przodu, realizując wielokrotnie powtórzone wcześniej sekwencje ruchów. Twoje mięśnie wytrzymają, bo gdy powierzasz się światu, nie czujesz już nic prócz bezgranicznego szczęścia. Ktoś już czeka, by cię przechwycić, sprawić, by kolejny raz podniebne ewolucje skończyły się morzem braw dla twoich umiejętności. Wyciągnij ramiona, złap, trzymaj. Już!
Magiczne dłonie, za każdym razem inna twarz i zgrabne ruchy. Precyzja. Sztuka opanowania ciała, by nikt oprócz ciebie nie miał pojęcia, że wcale nie jesteś tym za kogo się podajesz. Kradzież brylantów ma wiele wspólnego z szalonym lotem pod cyrkowym niebem. Ktoś już czeka, by cię przec…

„Powoli osiadł na nas czar tej wyspy, miękko, lecz mocno, jak kwietny pył. Każdy dzień niósł w sobie taki spokój, taką bezkresność; chciałoby się, żeby się nigdy nie skończył.”

„Moja rodzina i inne zwierzęta” to książka dla osób, które potrafią cieszyć się życiem lub pragną się dopiero tej trudnej sztuki nauczyć. Tych, co potrafią zatrzymać się w pędzie, przysiąść gdzieś z boku, aby chociaż na chwilę poczuć świat wszystkimi zmysłami, albo wręcz przeciwnie... Dla tych, którzy nie nawykli do swobodnego łapania oddechu w środku pracowitego dnia. To staromodny „podręcznik” dla szukających spokoju ducha... Kiedyś nie tworzono sztucznych i dziwacznych poradników jak żyć, kiedyś świadczono swoim własnym przykładem... Gerald Durrell (1925-1995) napisał swoją powieść bardzo dawno temu, w czasach, w których rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej, jednak dzieląca nas perspektywa lat dodaje tej historii tylko urody i uroku. Sielskie dzieciństwo spędzone przez autora na wyspie Korfu jest tylko p…

Patrząc w dół widzisz tylko odjeżdżające pociągi. Jeden za drugim... Stojąc na skraju wiaduktu, na krok przed przepaścią, pojmujesz tylko, że ostatni pociąg już odjechał. Bez ciebie. Wypluł ludzi w maseczkach, którzy niecierpliwie czekali na swoją kolej i rozpłynął się w zanikającym świetle dnia. Gdzieś tam w oddali majaczy jeszcze pogłos przeszłości. Zamykasz oczy i widzisz fałszywe sceny ze swojego życia. Każdego dnia było ich więcej i więcej... Aż w końcu twoje życie stało się teatrem. Nieustająco grasz rolę dla surowej widowni. Wchodzisz w kolejne akty z dobrze wyćwiczonym uśmiechem. Prawie naturalnie i lekko. Wstań, usiądź, idź. Wielokrotnie... Wstań, usiądź idź. Jeszcze raz i jeszcze raz. Bez braw. Pamiętaj, że oceniany jest każdy twój ruch, każdy twój oddech. Nie wybrano cię po to, byś upadła. Każdy aktor potrzebuje oklasków i wiwatów, a ty masz ich coraz mniej i mniej i mniej, aż w końcu milkną i one.... Cisza. Przerażająca cisza samotności. Piękny dom, majętny mąż, udane …

Dzień dobry! Z tej strony Marysia. Opowiem Państwu dzisiaj o mojej ostatniej lekturze.
Sięgając po powieść pod tytułem „Amelka” byłam przekonana, że będzie to prosta historia przeznaczona dla dużo młodszych ode mnie czytelników. Taki wniosek wysnułam zerkając na kolorową okładkę. Już po pierwszych stronach wiedziałam jednak, jak świetną książkę trzymam w rękach.
Z twórczością pani Katarzyny Majgier spotkałam się już parokrotnie (na tym blogu pojawiła się moja opinia o „Trzynastce na karku” tej autorki) i za każdym razem byłam równie mile zaskoczona. ,,Amelka” to kolejna pozycja, do której na pewno kiedyś powrócę i chętnie będę polecać ją innym. Ta pełna humoru opowieść przedstawiona z perspektywy dziesięcioletniej marzycielki, wciągnęła mnie bez reszty, stanowiąc przyjemną rozrywkę i odskocznię od codziennych zajęć. Podczas lektury możemy śledzić losy rezolutnej bohaterki, jej zwariowanych kolegów i zazdrosnych koleżanek. Osadzona w Bolkach Małych akcja nabiera tempa, gdy znana …