Błękit - Nancy Bilyeau

I życz mi zwycięstwa, bo idę w pustkę, gdzie żadnej ścieżyny ni przyjaznego znaku nie odnajdę.

„Księżna d’Amalfi”, John Webster

„Błękit” trafił w moje ręce z polecenia Małgorzaty Rogali, z którą uwielbiam dzielić lektury. Nic nie przynosi mi takiej radości i satysfakcji, jak wymiana opinii z osobą, która tak samo jak ja uwielbia szeroko rozumiany temat sztuki w literaturze. Tym razem naprawdę jest o czym dyskutować!

Nancy Bilyeau to amerykańska dziennikarka oraz autorka powieści historycznych. Dotychczas największy rozgłos przyniósł jej cykl „The Crown”, który Laura Andersen („The Boleyn King”) określiła mianem mistrzostwa klimatu. Swoboda z jaką pisarka porusza się po zakamarkach przeszłości przestaje zdumiewać, gdy tylko zbadamy fundamenty jej warsztatu. Jako absolwentka literatury angielskiej oraz historii amerykańskiej posiada narzędzia, by bez wysiłku ruszyć w podróż do przeszłości. Już teraz mogę zdradzić, że ta wiedza przekłada się na jakość prozy.

„Błękit” to literacka dywagacja na temat tego, co mogłoby się wydarzyć, gdyby tylko pozamieniać kolejność niektórych wydarzeń, a niektórym z nich dodać jeszcze literackich rumieńców, zmieniając czasem ich bieg. Na taką frywolność może pozwolić sobie tylko ktoś, kto faktycznie bardzo świadomie potrafi odnaleźć się w realiach osiemnastowiecznej Anglii. Pomysł na najistotniejsze wątki tej powieści zrodził się w głowie Nancy Bilyeau podczas zwiedzania waszyngtońskiej posiadłości, gdzie zaprezentowano okazałą kolekcję porcelany z czasów Ludwika XV. Z dzisiejszej perspektywy może być zdecydowanie trudniej dostrzec urodę kruchych filiżanek, talerzyków, czy sosjerek o niezwykłych, ręcznie wykonanych zdobieniach, jednak pamiętajmy, że porcelana bywała tak cenna, że zdarzało się, iż zastępowała złoto podczas transakcji. Każda, nawet najdrobniejsza część takiej kolekcji zasługuje na miano małego dzieła sztuki i to nie tylko ze względu na swoją wartość finansową. Autorskie wzory i charakterystyczne dla danej wytwórni połączenia kolorów często miały symboliczne znaczenie i powstawały w ograniczonej liczbie egzemplarzy na specjalne zamówienia. Porcelana stała się dla Europejczyków wyrazem prestiżu i przynależności do grona wybrańców. Wyścig o to, kto będzie mógł poszczycić się najlepszymi recepturami mógł więc bardzo łatwo przerodzić się w źródło zazdrości i konfliktów i tak właśnie stało się na kartach „Błękitu”. Wyścig o uzyskanie perfekcyjnego koloru będzie trwał przez całą opowieść i dostarczy czytelnikowi sporą dawkę emocji. Nieczyste metody gry, które narzuci jedna ze stron przenoszą tę książkę na zupełnie inny poziom odbioru. Dzięki temu lektura staje się barwna i mniej przewidywalna. Nie zabraknie wątku miłosnego i intrygi szpiegowskiej dookoła której zbudowana jest cała akcja. Autorka zdecydowała się powierzyć najistotniejszą rolę kobiecie, co wydaje się dość niezwykłe ze względu na obrany czas (rok 1758). Inteligentna, obdarzona poczuciem humoru wzbudza nie tylko sympatię, ale i uznanie, gdy w trudnych momentach potrafi przechytrzyć świat, w którym to płeć definiowała możliwości rozwoju.

Nie będę ukrywać, że w tej książce najbardziej zauroczył mnie obrany temat, a nie losy poszczególnych bohaterów, chociaż nie mam żadnych zastrzeżeń do fabuły, a książka została napisana z pasją i lekkością. To właśnie dzięki niej wkrótce przeczytam kolejną powieść zawierającą ten motyw.

„Błękit” ma wiele zalet i stanowi miłą odskocznię od współczesności. Dobrej jakości przekład z języka angielskiego sprawia, że trudno odmówić sobie lektury kolejnego rozdziału. Ta powieść jest jedną wielką przygodą i inspiracją dla czytelników. Czytając nie należy jednak zapomnieć o filiżance herbaty. Koniecznie pitej w porcelanie.