Wymazani z pamięci - Piotr Borlik

 

Chyba nie ma bardziej kontrowersyjnego tematu niż rodzicielstwo. Wystarczy niewielka iskra, aby między ludźmi wywołać prawdziwy pożar, kiedy tylko mowa będzie o ich potomstwie. Zdecydowana większość osób uważa się za specjalistów z zakresu pedagogiki i psychologii dziecięcej. Formułowanie opinii w tym zakresie przychodzi nam łatwo i nie wymaga zbyt wielkiego potencjału intelektualnego. Przecież każdy kto ma dziecko wie o czym mowa, prawda?

Dodatkowo zostaliśmy wychowani w kulcie Matki Polki- kobiety idealnej, która w rzeczywistości nie istnieje, ale jednak tkwi mimowolnie w naszej świadomości. Odrzucając jarzmo mitycznej siłaczki umiejącej nie tylko wykarmić, ale i obronić, gubimy się w poszukiwaniu balansu pomiędzy tym co realne, a tym co głęboko zakorzenione w świadomości. Jeśli nie potrafię być perfekcyjną matką, to kim jestem? Ta pozornie najłatwiejsza, bo dana przez naturę funkcja może stać się największym wyzwaniem i przekleństwem. Wypracowanie wewnętrznego kompromisu wymaga dużej samoświadomości, zaparcia i czasu. Zdarza się, że trzeba poświęcić własne marzenia i ambicje zawodowe. Na przewartościowanie listy priorytetów nie stać wszystkich. Być może nie każdy powinien stać się rodzicem, jednak bardzo trudno wyartykułować swoje najgłębsze potrzeby w społeczeństwie tak silnie opartym na więzach rodzinnych.

Chichot losu i wyjątkowość najnowszej powieści Piotra Borlika polega jednak na tym, że w każdej chwili te dylematy mogą zostać nam odebrane. Do gry może bowiem dołączyć ktoś jeszcze, kto zdecyduje o jej dalszym przebiegu. Tak, celowo użyłam sformułowania „gra”, ponieważ „Wymazani z pamięci” nie są niczym innym jak bardzo ekscytującą potyczką między czytelnikiem, a autorem. Wariacja na temat rodzicielstwa, o którą pokusił się pisarz bazuje na powszechnie znanych schematach. Główne bohaterki są skonstruowane w taki sposób, by na wstępie utwierdzić nas w stereotypach postrzegania osoby, która została skrzywdzona w najgorszy możliwy sposób- utraciła dziecko. Temat tabu? Na pewno. Porwania dzieci zdarzają się codziennie i jestem przekonana, że oprócz komentarzy bazujących na współczuciu można usłyszeć i te szkalujące, niosące z sobą negatywną ocenę opiekuna. Próba ukazania tego dramatu z różnych perspektyw wydaje się niezwykle ciekawa, jednak jak to bywa z tematami społecznymi, obarczona jest sporym ryzykiem krytyki i niezrozumienia.

Piotr Borlik wyjątkowo zręcznie porusza się między gatunkami literackimi i bez przelewu ani jednej kropli krwi zmierza do wyznaczonego przez siebie celu. Bazując na tym co oczywiste i dobrze znane tworzy powieść świeżą i intrygującą. „Wymazani z pamięci” to historia, w której czytelnik może zostać wywiedziony w pole- zależy to od tego, jak bardzo da się zwieść swoim przekonaniom. Dotychczas sądziłam, że mistrzami thrillerów psychologicznych są Brytyjczycy. Czas zweryfikować ten osąd.