Teresa postanawia żyć - Małgorzata Lis

  

Ale czy w ogóle trzeba zasłużyć na miłość? (…) A może są takie sprawy, na które nie trzeba zasługiwać, a które są po prostu za darmo. Życie? Miłość? Szacunek?

„Teresa postanawia żyć” to książka o bardzo chwytliwym i mocnym tytule. Z pewnością znajdą się tacy, których pierwszym skojarzeniem będzie powieść autorstwa Paula Coelha „Weronika postanawia umrzeć”. Tamta bohaterka decyduje, by położyć kres swojemu życiu poprzez samobójstwo. Nie ma ku temu jednego, wstrząsającego powodu, po prostu nie widzi sensu, by kontynuować swoją bezbarwną egzystencję. Odratowana, dowiaduje się, że na skutek uszkodzenia serca zostało jej tylko kilka dni życia.

Polska Teresa jest osobą dojrzałą, głęboko wierzącą. O ilości czasu, który pozostał jej do końca ziemskiej wędrówki ma zdecydować Bóg, nie ona sama. Wydawałoby się, że to bardzo proste, gdy powierzamy swój los komuś innemu i nie musimy już więcej o nic się martwić, bo wystarczy postępować z godnie z określonymi dogmatami, by dojść do celu. Niestety, wiara w magiczny sposób nie sprawia, że starsza pani jest szczęśliwa i zadowolona z tego co ma i z kim spędza każdy dzień. Myślę, że Teresa Małgorzaty Lis nie ma głębszych refleksji na ten temat. Kieruje się konwenansami i przekonaniami, które wtłoczono jej do głowy w toku wychowania. Mimo skrupulatnego przestrzegania wszelkich zasad czuje, że coś ją uwiera. Posiada męża i dorosłe już dzieci, jednak bliscy znajdują się za grubym szkłem wymagań Teresy. Można stwierdzić, że nawet ona sama nie potrafi doskoczyć do wyznaczonej sobie i innym poprzeczki. Surowość i krytycyzm sprawiają, że jesień życia jest dla niej trudna i męcząca. Niespodziewana, ciężka choroba sprawia, że musi się zatrzymać i zrewidować wszystko, w czym widziała sens.

Książka Małgorzaty Lis ukazała się w serii „Opowieści z wiary”, co według niektórych może sugerować, że przedstawiona rzeczywistość zostanie odmalowana wyłącznie zgodnie z duchem katolicyzmu. Nic bardziej mylnego, ponieważ autorka kreśli świat takim, jakim on jest. Ta powieść zajmuje się przede wszystkim relacjami między ludźmi. Ich emocje, wątpliwości, pragnienia i sposób myślenia bywają skrajnie różne i to jest w tej historii najpiękniejsze. Wewnętrzna zgoda na niedoskonałość i pomyłki dodaje sił i odwagi, by działać, jednak należy do niej dojrzeć, co czasami zabiera całe życie lub nie udaje się wcale.

Moją ulubioną postacią najnowszej książki Małgorzaty Lis jest Jerzy - cierpliwy, spokojny i mądry mąż Teresy, który stoi u jej boku bez względu na wszystko. Polubiłam także Różę - nową sąsiadkę, która rozmową i ciepłem potrafi wspomóc przemianę myślenia przyjaciółki. To dzięki tym bohaterom „Teresa postanawia żyć” staje się ciepłą historią, którą lubię.

Pragnę dodać, że ta książka pachnie dobrym jedzeniem i mimo iż tak trudno przychodzi Teresie wyartykułowanie dobrych słów w stosunku bliskich, okazuje im miłość poprzez przygotowanie kolejnych, przepysznych potraw. Czy podanie przez osobę trzecią słoika zupy dorosłemu dziecku, na które jest się obrażonym wystarczy, by odnaleźć ścieżkę do porozumienia, przekonacie się Państwo sami, jednak myślę, że ta scena doskonale pokazuje, w jak różny sposób pojmujemy najważniejsze wartości i jak je realizujemy.

Akcja powieści rozpoczyna się w okolicy Bożego Narodzenia i kończy się rok później o tej samej porze, nie postrzegałabym jej jednak w kategorii lektur stricte świątecznych. Poruszana tematyka jest naprawdę uniwersalna i można Teresę poznać w dowolnym okresie roku.

Zarówno w powieści Lis, jak i Coelha punktem zwrotnym jest bliskie spojrzenie w oczy śmierci. Same tytuły wskazują już, jaka jest największa różnica pomiędzy nimi i chociaż na pierwszy rzut oka może wydawać się to niemożliwe, obydwie pozycje niosą wzruszenie i prowadzą do tego samego wniosku. Warto jest dać sobie i innym szansę, przyjrzeć się sobie i bliskim z życzliwością. W gruncie rzeczy po co zamartwiać się tym, czego nie da się zmienić? Czasem lepiej się z tego śmiać.