Tabu - Bernadeta Prandzioch

-
Sieć naczyń połączonych. Organizm wygląda na zdrowy, rozwija się właściwie. Żadnych widocznych śladów choroby.
Malutkie miasteczko na Mazurach, lekarz psychiatra, człowiek w sile wieku, który musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Przemyśleć to co było, zawalczyć o to co będzie.
Gdzieś jednak głęboko we wnętrzu czai się zepsucie.
Nowe miejsce pracy, znajomości, które trzeba zawrzeć, aby normalnie żyć. Jedyny przyjaciel, który zna sekrety, na którym można się oprzeć w trudnej chwili....
Już za moment organizm zachwieje się w swoich posadach, wyda pierwszy nieświeży oddech.
Wszystko z pozoru wygląda normalnie, jak to w każdej społeczności. Jest w tym wszystkim jednak głęboki niepokój, przeczucie, które zniszczy życie wielu osób...
Jedno właściwie postawione pytanie zdmuchnie fałszywą fasadę kłamstwa sprzed lat.
Osądzony i ukarany przez sąd wieloletnim pobytem w więzieniu, pozbawiony przez najbliższych wsparcia i wiary w to, że jest po co żyć. Człowiek dogorywający w poczuciu, że nie znaczy nic.

Przypadkowy uraz odkrył głęboką destrukcję. Nowotwór jest w zaawansowanym stadium.
Nie można się już wycofać. Pora na zaangażowanie dodatkowych sił z zewnątrz. Ich determinacja w dążeniu do celu będzie kluczowa, jednak czy nie zaślepi i nie zaprowadzi na manowce??
Przyjaciel, który być może jest wrogiem, wieloletnim strażnikiem tajemnic miasteczka...
Kto jest kim?
Kto jest jednoznacznie zły?
Jak bardzo przeszłość na wpływ na teraźniejszość?
Pora na zabieg. Rozcięcie powłok brzusznych, bezpardonową wiwisekcję organizmu.
Autorka jest precyzyjna w każdym ruchu. Dryluje każdy zakamarek zajęty chorobą, odsłania to, co zdrowe i silne. Wierzymy w każdy jej ruch, w sprawiedliwość przebiegu akcji.
Operacja powoli się kończy. Organizm nie jest najmłodszy, ale prognozy mimo wszystko są optymistyczne. Pora zaszyć....
Dzień dobry! Witam Państwa serdecznie w miejscu, gdzie pierwsze skrzypce gra moja największa pasja – literatura. Kocham czytać. Książki pomagają mi przetrwać trudne chwile, ale i są ze mną w momentach radosnych, kiedy oddycham pełną piersią. Dzięki obcowaniu z innymi ludźmi o podobnych zainteresowaniach czuję się szczęśliwa i spełniona. Blog Pod Małym Aniołem to przestrzeń dla ludzi życzliwych, lubiących siebie i świat. Każdy pozostawiony w postaci komentarza ślad niech będzie dowodem na to, że literatura łączy, a nie dzieli. Mimo różnic niech w magiczny sposób sprawia, że chcemy się rozwijać i wciąż na nowo definiować naszą rzeczywistość. Zapraszam w tę podróż wszystkich lubiących czytać. Dobrego dnia:-) Kasia Łukaszczyk

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kwadrans - Emilia Kiereś

-
Obraz
Czy masz kwadrans? Piętnaście minut to raczej niewiele czasu, jednak czasami nawet drobna chwila napędza ogromne zmiany w całym naszym życiu. To co minęło zazębia się z tym co jest aktualnie i tym, co stanie się w odległej przyszłości. Wszyscy mamy swój moment zwany inaczej życiem. Część z nas chłonie wszystkimi zmysłami każdy mijający dzień, inni spoglądają na swój świat zza grubej szyby. Zdarza się, że choroba odbiera nam powoli siły, pamięć, wszystko to, co stworzyliśmy w pocie czoła sądząc, że jeszcze zdążymy się nacieszyć zgromadzonym majątkiem. „ Podobno każdy człowiek ma swój zegar, który odmierza jego czas. Nikt nie może na niego wpłynąć; nikt nie wydłuży sobie swojego czasu ani go nie skróci - każdy ma go tyle, ile mu dano. Zegarmistrz Zegarmistrzów sprawuje pieczę nad wszystkimi zegarami i dba o to, żeby działały jak należy. Dlatego trzeba zaufać. Ktoś czuwa nad naszym czasem. Nie możemy zrobić więcej, niż jest nam pisane”. Emilia Kiereś należy nie bez p
Czytaj więcej

Moja kuzynka Rachela - Daphne du Maurier

-
Obraz
Mój nauczyciel z Harrow, kiedy chodziłem do piątej klasy, powiedział nam kiedyś, że prawda to coś, czego nie można dotknąć ani zobaczyć, że czasem się na nią natykamy, lecz jej nie rozpoznajemy, a odkrywają ją tylko ludzie starzy, bliscy śmierci, albo czasami bardzo młodzi i bardzo niewinni. Zastanawiam się, ile osób, które sięgnęło po „Moją kuzynkę Rachelę” poświęciło chwilę, aby dowiedzieć się czegoś o autorce tej książki. Daphne du Maurier na czarno- białym zdjęciu pochodzącym z 1930 roku (Edward Gooch) wygląda zupełnie niepozornie, jeśli tylko patrzeć na nią oczami kogoś, kto ma pełne prawa wyborcze, możliwość podjęcia pracy zarobkowej oraz podejmowania swobodnych decyzji o swoim życiu. Jeśli jednak umiejscowimy tę fotkę na osi wydarzeń historycznych, szybko dojdziemy do wniosku, że już sam aparycja Daphne świadczy o jej nietuzinkowości i odwadze. Córka aktorskiej pary, wnuczka pisarza i karykaturzysty George du Maurier, siostra Angeli du Maurier znanej z autobiografii o wiele znac
Czytaj więcej

Sen o okapi - Mariana Leky

-
Obraz
  W życiu chodzi przede wszystkim o jedno- powiedział raptem. - Chodzi o to, żeby nawiązać intymną relację ze światem. Intymność ze światem- powtórzył- czyż to nie piękne? Okapi leśne zamieszkują niezwykle ograniczoną przestrzeń Afryki centralnej. Według Wikipedii malusieńki obszar występowania tego gatunku ssaka ograniczony jest ze wszystkich stron naturalnymi barierami takimi jak lasy bagienne, czy sawanny Sahelu. Jakby przyroda sama chciała ukryć swój sekret przed spojrzeniem ludzi, którzy nie będą w stanie go docenić. Europejczycy, postrzegający świat przez pryzmat nauki, przez wiele lat wysłuchiwali historii o afrykańskim jednorożcu nie mogąc zweryfikować tej wiedzy w praktyce. Niezwykłe zwierze, zbudowane w ich głowach jedynie ze słów tubylców, ukazało się białemu człowiekowi dopiero w 1900 roku. Nie zawsze wystarczy bowiem racjonalizować, czasami trzeba najpierw poczuć. Dokładnie tak właśnie jest ze „Snem o okapi”. Po tę książkę może sięgnąć każdy, ale nie wszyscy dostrz
Czytaj więcej

Spacerujący z książkami - Carsten Henn

-
Obraz
- Mogłaby mi pani polecić jakąś książkę? Ursel Schafer, która je zadała, świetnie wiedziała, co wyróżnia dobrą książkę. Po pierwsze, była tak zajmująca, że Ursel czytała ją w łóżku, dopóki nie zasnęła. Po drugie, przynajmniej w trzech, choć lepiej czterech miejscach doprowadzała ją do łez. Po trzecie, liczyła nie mniej niż trzysta stron, ale nigdy więcej niż trzysta osiemdziesiąt, a po czwarte okładka nie mogła być zielona. Gdyby książki były prawdziwymi ludźmi, „Spacerujący z książkami” z pewnością byłby osobą, która już na pierwszy rzut oka nie przystaje do reszty społeczeństwa stojącego w kolejce po chleb, podróżującego zatłoczoną kolejką, czy wybierającego na targowisku najpiękniejsze pomidory. To byłby ktoś odziany w za długie swetrzysko i spodnie dzwony (koniecznie sztruksowe) z wyszytym kwiatem na lewym udzie. Jej/jego za długa, nierówno przycięta grzywa opadałaby na oczy chronione przez grube, rogowe okulary. Do tego cieniutki, kolorowy jak barwny motyl szalik swobodnie zapląta
Czytaj więcej

Gdzie śpiewają raki - Delia Owens

-
Obraz
„ - Gdzie śpiewają raki? Tak mówiła moja mama: „Zapuszczaj się jak najdalej. Tam, gdzie śpiewają raki” - Czyli w głąb lasu tam, gdzie żyją dzikie zwierzęta.” Jak to jest, kiedy świat ciebie nie chce? Tak za nic, po prostu nie chce i tyle. Kropka. Cisza, tylko cisza i ty. Wtedy pozostaje zwrócić się całkowicie ku sobie samemu. Spokój nie ogarnie cię od razu, bo wcześniej musi przyjść potężna ulewa. Będzie grzmieć, a później strugi deszczu zaleją całe twoje wnętrze. Roślinność będzie słaniać się i uginać w głębokich falach żałoby. Kiedy ziemia nie będzie w stanie przyjąć więcej wody, podniesiesz się. Bo tak trzeba, bo tak skonstruowała nas matka natura. By trwać mimo wszystko i wbrew wszystkiemu. Nie potrzebujesz już więcej ozdobników, wystarczy to co jest. Ty wystarczysz. Nic więcej. „Gdzie śpiewają raki” to jedna z najlepszych powieści, które przeczytałam w ostatnim czasie. Poczułam ją całą sobą, mimo że nie tego się spodziewałam. Ciepła, nostalgiczna okł
Czytaj więcej

Na moment przed świtem & Ostatnia iskra nadziei - Magdalena Wala

-
Obraz
Śląsk nie jest najpiękniejszym miejscem na świecie, nie zamierzam Państwa okłamywać. Będąc na studiach wielokrotnie zastanawiałam się, czy nie lepiej przeprowadzić się gdzie indziej. Stało się jednak tak, że ta ziemia oplata mnie z roku na rok coraz bardziej i chociaż faktycznie, nie jest to miejsce szczególnie urokliwe, kocham je tak jak najlepiej potrafię. „Na moment przed świtem” oraz „Ostatnią iskrę nadziei” przeczytałam w trzy dni. Już od dłuższego czasu planowałam lekturę książek autorstwa Pani Magdaleny Wali, zawsze jednak coś stawało mi na drodze. Aktualna sytuacja sprawiła, że ten wyjątkowo trudny dla nas wszystkich czas narodowej kwarantanny, stał się okresem mojego powrotu do korzeni. Autorka jest nauczycielką historii, wykazującą szczególne zainteresowania popularyzacją wiedzy z zakresu uczonego przez siebie przedmiotu. Informacja ta, znaleziona na skrzydełku pierwszego tomu, tuż obok zdjęcia Pani Wali, utwierdziła mnie w przekonaniu, że powinnam czym prędzej pr
Czytaj więcej

Ósme życie (dla Brilki). Tom 2 - Nino Haratischwili

-
Obraz
„Ósme życie” to książka wyjątkowa, której nie sposób przeczytać byle jak, w biegu. Potrzebuje skupienia, cieszy i chwili, w której spotkamy się wreszcie sam na sam ze swoimi myślami. Z samym sobą. Powieść obejmuje aż sto lat smutków, nieszczęść, ale i krótkotrwałych chwil szczęścia i beztroskiej radości. Ogromną siła tej powieści jest doskonałe tłumaczenie, niczym nie zmącona czystość przekazu myśli autorki. Pierwszy tom wstrząsnął mną tak gwałtownie, że z żalem czytałam ostatnie już strony. Plastyczny język i emocje, które jestem w stanie dzielić z bohaterami sprawiły, że każdy fragment stał mi się bliski. Drugi tom sprawił, że zaczęłam zastanawiać się nad tym, dlaczego tak mało wiem o Gruzji. Czy to nie dziwne, że moja wiedza o tym kraju wyniesiona ze szkoły jest aż tak skromna? Przecież o Stanach Zjednoczonych wiem tak wiele, chociaż dzieli nas dziesięciogodzinny lot samolotem, mentalność, postrzeganie otaczączającego świata. Nino Haratischwili otworzyła mi oczy. Gr
Czytaj więcej

Dziewczyna z sierocińca - Joanna Parasiewicz

-
Obraz
Tego nie pojmuję: zawsze się znajdzie ktoś, kto będzie chciał wiedzieć, o czym ktoś inny myśli, a to jest głupie pytanie, ponieważ nawet najszczersza odpowiedź, ale bez związku z pytającym, będzie tą niewłaściwą. Wyobcowanie jest jak podstępna choroba. Do niektórych osób przychodzi jak niezapowiedziany gość, który staje w drzwiach z walizką w dłoni i informuje, że odtąd zawsze będziecie już razem. Bez pytania rozkłada swoje rzeczy w szafie i zajmuje ulubione miejsce w fotelu. U innych jest po prostu częścią istnienia i trwa niezmiennie od pierwszego do ostatniego oddechu. Osamotnienie może rozlewać się po całym ciele, odbierać chęć poruszania, myślenia i jakiegokolwiek działania. Byle tylko móc zamknąć oczy i umościć się wygodnie w swoim bezpiecznym kokonie. Zdarza się, że pojawi się ktoś, kto będzie w stanie rozpalić maleńką iskrę nadziei, wznieci poczucie, że nie wszystko stracone i warto ten jeden, jedyny raz zrobić malutki krok naprzód. Przecież zawsze istnieje szansa, że gdzieś t
Czytaj więcej

Horyzont - Jakub Małecki

-
Obraz
  Każdy radzi sobie z tym - próbuje radzić - na swój własny sposób: Pytlak na przykład słucha rocka, Szymon gada do osieroconego żółwia, niektórzy grają w to pierdolone Word of Tanks albo piją bimber, a Miętowy w kółko opowiada o żarciu. Ciało jest nośnikiem historii. Skrywa wiele opowieści, utkanych z siateczki drobnych dni. Część z nich, pozornie nic nie wniosła, niczego nie zmieniła. Inne, eksplodowały z całą swoją siłą, obracając istniejący dotąd świat wniwecz. Jak most, który runął niespodziewanie na oczach tysięcy obserwatorów, a bez którego nie wiadomo, jak dalej żyć. Zerwane połączenia bolą podwójnie, ponieważ nie tylko trudno jest ruszyć swobodnie dalej, ale i nie ma możliwości, by spojrzeć za siebie, by ocenić aktualne położenie. Nikt nie potrafi odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, jak zbudować to wszystko od nowa, chociaż wielu podejmowało się już tego zadania. Każda cegła, nawet jeśli położona w identycznym miejscu, będzie stanowiła zalążek czegoś zupełnie nowego.
Czytaj więcej

Nasze niebo - Sylwia Kubik

-
Obraz
  Ludzkie życie przypomina mi pory roku. Te najbardziej intensywne przypadają na lata młodości i wczesną dorosłość. Każdy miesiąc jest wtedy jak migawka, którą wyświetla się w letnim kinie tylko przez niedługi okres, gdy temperatury są na tyle wysokie, by nawet nocą móc spędzać czas na świeżym powietrzu . Doba jest w tym okresie zbyt krótka, by ogarnąć rozumem i sercem wszystko to, co dzieje się dookoła nas. Pojedyncze mrugnięcie okiem jest jak jeden rok - chwila i już go nie ma. Później niepostrzeżenie nadciągają jesienne chłody. Opadają pierwsze liście, co odnotowujemy początkowo ze smutkiem i zdziwieniem. Przybywa ich każdego dnia coraz więcej i więcej aż zaczynamy akceptować fakt rychłego nadejścia zimy. Rok chyli się ku końcowi, jest go coraz mniej i mniej, tak samo jak i docierających promieni słońca. Wystawiając twarz do ogrzania musimy być cierpliwi i uważni. Niełatwo jest zdobyć pocałunek lata w środku zimy. Mieszkańcy miast żyją innym rytmem. Ich czas odmierzany jest przez s
Czytaj więcej