Kokon - Joanna Lech

Obieram siebie jak cebulę. Z kolejnych warstw, powoli drocząc się z każdym fragmentem. Okładka była szara, a to mój ulubiony kolor. Daj się zaskoczyć, przeczytaj coś otulającego.

„Kokon”.

Słowa płynęły bez ustanku. Bezwolnie przepływały przez ciało. Może to grypa, może osłabienie, a może po prostu moja ludzka granica wytrzymałości w lekturze?

Gdzie jestem?

Obijam się po ścianach świata głównej bohaterki. Mdłości rosną. Kiedy Iga była dzieckiem, łapała spadające płatki śniegu wprost na język. Robiła to z radością i z ochotą. Dorastała mimo zła, które zżerało ją po kawałeczku. Dziwadło, odmieniec. Szkodnik, który wystawia coraz mocniej czułki, by sprawdzić jak daleko może posunąć się w swym egoizmie.

Czy wiecie, że każdy płatek śniegu jest inny? To tak jak z nami, przynajmniej w teorii. Nasze ciała skrywają masę,którą inni formują przez lata, by na koniec móc z dumą chwalić się nowym pokoleniem. 

Dojrzały czytelnik już włączył wyuczone drogi swego krytycyzmu. Szykuje się do oceny brudu wylewającego się z każdego akapitu. Nie pierwszy raz otrze się o sedno egzystencji, a jednak tak rzadko czuje je tak blisko i mocno jak teraz.

Dobro? Czym jest pojawiające się w książce „dobro”?

Niestety to nie lek na chorą duszę, objadanie się i bezwiedne wymioty. To narkotyk, który niweluje rzeczywistość. Zaciera kontury, łagodzi rysy. Wentyl bezpieczeństwa niosący ukojenie dla tego co Iga widzi w lustrze i w innych. Nikt nie ukoi jej bólu, za nikim ona nie będzie w stanie się schować. Nikt nie podaruje jej nowego tchnienia.

Czytelniku...Nie czytaj tej powieści głową.

Poczuj siebie, swój zapach, smak, swoje myśli i fizjonomię. Zamknij oczy. Sprawdź siebie póki jeszcze masz czas. Twoje dwa światy, które i tak się kiedyś w tobie mimowolnie złączą. Życie i śmierć. Piękno i brzydota. Słowa, które pochłonie potok czasu.

Z kokonu wydobędzie się motyl, albo film odtworzysz w przeciwną stronę.. Migawki z życia bohaterki. Biel, czerń. Kokon.