Gra na cztery - Hanna Cygler

Hanna Cygler jest autorką dwudziestu powieści (tak wyszło z moich rachunków, jednak matematykiem jestem słabym...), co wprowadziło mnie w prawdziwą konsternację, ponieważ nigdy wcześniej nie słyszałam o tej autorce. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że od bardzo długiego czasu nie interesowałam się polską literaturą obyczajową. Dzisiaj mogę powiedzieć, szkoda, że tak się stało, ale z drugiej strony, przynajmniej mam co nadrabiać i o czym pisać!

„Gra na cztery” właściwie sama mnie sobie wybrała. Szybkie zerknięcie na notatkę o pisarce dodało tylko motywacji do lektury. Wydawnictwo „Rebis” chwali się na skrzydełku okładki, iż wydało jej książki w ponad 160 000 nakładzie. Przyznajmy, że jest to wynik imponująco dobry jak na nasze realia.

Powieść jest dobrze skonstruowana, napisana jasnym i klarownym językiem. Jest lekka i daremno szukać w niej fałszywych, niezrozumiałych wątków. Bazuje na głębokich, silnych emocjach, z którymi łatwo się identyfikować. W tle słychać muzykę klasyczną, co tylko uprzyjemnia odbiór historii. Poszczególne wątki głównych bohaterek splatają się w sposób zaplanowany i rzeczowy.

Każde słowo ma tu swoje miejsce i czytelnik mający pierwszy raz kontakt z twórczością Hanny Cygler szybko orientuje się, że jest to osoba, która pisze dla przyjemności. Skoro tak jest, to znak, że i my mamy szansę na dobrą lekturę. Ja najbardziej polubiłam postać dziennikarki Miśki i gdyby taka osoba istniała, chętnie bym się z nią zaprzyjaźniła.

„Gra na cztery” nie przytłacza, jeśli nie mamy pojęcia o filharmonii i muzyce klasycznej. Nadaje książce ton, jednak jej nie definiuje. Spodoba się czytelnikowi lubiącemu powieści napisane dobrą polszczyzną, stawiającemu nacisk na jakość.