Godzina zagubionych słów - Natasza Socha

 

„Godzina zagubionych słów” autorstwa Pani Nataszy Sochy zaskoczyła mnie swoją niewielką objętością. To spostrzeżenie towarzyszyło mi podczas pierwszego kontaktu z tą książką. Po lekturze stwierdziłam jednak, że tyle wystarczy. W sprawach zasadniczych nie trzeba rozległych wypowiedzi, ornamentów językowych i zawiłych uzasadnień. Gdy chodzi o uczucia, ważne jest zupełnie co innego - działanie. Problem w tym, że czasami nie starcza na nie czasu. Jest w planach, ale wydaje się, że przecież jutro, za dwa dni, za tydzień będzie lepsza okazja. Karmieni kolorową stylistyką mediów społecznościowych, wychowani w duchu łatwo-szybko-przyjemnie bezwiednie sądzimy, że aby powiedzieć „kocham cię”, „przepraszam”, „dziękuję, że jesteś” trzeba czegoś więcej niż szara codzienność. Nic bardziej mylnego. Śmierć, tak oczywista i nieodłączna część życia to chyba jedna z nielicznych tajemnic, która wciąż pozostała ludzkości do odkrycia. Z fizjologicznego punktu widzenia możemy uściślić ją w prosty sposób - samobójstwo, choroba, wypadek. Oswojona za pomocą terminologii medycznej wydaje się ujarzmiona i ujęta w solidne ramy. Szkoda tylko, że mimo tej całej wiedzy nie zmienia to naszych uczuć. XXI wiek w niczym nie ułatwił nam jednej kwestii - rozumienia siebie w obliczu rzeczy ostatecznych.

Kluczowym słowem zdaje się być żałoba. Zgoda na zamknięcie spraw dopiero otwartych, niedokończonych, poplątanych i trudnych. Przyzwolenie na odejście kogoś szczególnie bliskiego, kto zgadywał nasze myśli bez wahania, pił z tego samego kubka i wierzył w te same rzeczy zdaje się być poza naszymi granicami wytrzymałości. Ważne dla nas relacje - dobre, czy złe nie stają się martwe w momencie, gdy jedna ze stron odchodzi. Trwają i nie pozwalają o sobie zapomnieć.

„Godzina zagubionych chwil” to powieść o tym, że nie wszystko stracone, nawet w obliczu zerwania więzi na podstawowej, bo fizycznej płaszczyźnie. Patrząc ponad głowami tego, do czego przywykliśmy, otrzymamy szansę na redefinicję własnego bytu, ulokowanie myśli w bezpiecznym miejscu. Kiedyś obrzęd pochówku był znacznie bardziej rozbudowany, dotyczył społeczności, a nie tylko jednostki. Stwarzał naturalne szanse na dogłębne pożegnanie w rozmaitych kontekstach. Dzisiaj radzimy sobie jak potrafimy, przechodząc przez kolejne fazy opisane przez psychologów: szok i otępienie, tęsknotę i żal, dezorganizację i rozpacz oraz ostatnią-reorganizację. Dla jednych lekarzem okaże się działanie i racjonalizacja minionych wydarzeń, dla innych ratunek pojawi się w czymś przeciwnym- zamarciu i zanurzeniu w głębiej duchowości.

Kilka różnych historii splecionych przez Autorkę w jedną całość ma szansę pomóc zarówno jednym i drugim, bo nie zawsze to co znajduje się na powierzchni naszej osobowości zgadza się z tym, co drzemie głęboko w duszy. Rozumiem zamysł napisania tej powieści, jednak w tym trudnym okresie pandemicznej rzeczywistości nie trafiło do mnie jej przesłanie. Zastanawiam się, czy byłoby inaczej, gdyby ten rok nie miał miejsca, gdyby w tak bolesny sposób nie sprawdzał, gdzie leżą granice naszej wytrzymałości i wrażliwości. Sądzę, że na tym właśnie będzie opierała się ocena większości recenzentów „Godziny zagubionych słów”. Emocje, które poczujecie, lub wręcz przeciwnie- przepłyną one obok was, nie dotykając czułych strun, ponieważ jesteście na zupełnie innym etapie życia. Obiektywnie mogę zapewnić, że książka będzie satysfakcjonująca dla większości czytelników. Jest dobrze skonstruowana i oparta na ciekawym pomyśle. To, jak zostanie odebrana zależy wyłącznie od konkretnego odbiorcy i jego aktualnych możliwości percepcyjnych.