Las i ciemność - Marta Matyszczak

Sięgając po najnowszą książkę Marty Matyszczak byłam pewna, że oto w dłoniach mam powieść optymistyczną i lekką w swym przesłaniu.

Nic bardziej mylnego.

„Las i ciemność” to historia oparta na inteligentnym żarcie sytuacyjnym, skrywająca jednak morze boleści okresu dojrzewania. Róża, główna bohaterka cyklu „Kryminałów pod psem”, dotarła do takiego momentu w swoim życiu, który wiele osób nazwałoby „szczęśliwym finałem”. Wieloletnie marzenia wreszcie się spełniają i na nic więcej czekać już nie trzeba. Carpe diem- z pewnością wyszczekałby Gucio, gdyby tylko potrafił i znał łacińskie sentencje. Z doświadczenia wiemy jednak, że tony różowego lukru i kilogramy brokatu spływają tylko po kinowych ekranach, a w realiach życia codziennego i komediach kryminalnych cóż .. bywa różnie. Nie podzielę się z Państwem szczegółami, by nikomu nie zepsuć lektury, ale zapewniam, że nie będziecie się nudzić. Trup oczywiście ścielić będzie się gęsto, tym razem żaden denat nie obejmie prowadzenia.

Współczesne wydarzenia, stanowiące przysłowiową kropkę nad „i” historii Róży i Szymona przeplatają wspomnienia dziennikarki z lat, kiedy była jeszcze nastolatką. Grubawą i wiecznie z tyłu. Urzekł mnie sposób w jaki Marta Matyszczak przedstawiła tę podróż w czasie.

Większość z nas ma tendencje do idealizowania przeszłości. We własnych wspomnieniach często jesteśmy bardziej elokwentni, szczuplejsi i szczęśliwsi niż miało to miejsce. Wzdychając, wygładzamy niewygodne rysy, które podsuwa nam upierdliwa pamięć, eksponując najmilsze chwile i nawet najdrobniejsze sukcesy. Trudno jednak skupić się na stawianiu pomników na cześć dawno minionych chwil, gdy było ich jak na lekarstwo lub też nie było ich wcale... Lubię Różę w każdym wydaniu, jednak teraz wydaje mi się jeszcze bliższa i bardziej realna niż wcześniej.

Słodko-gorzka powieść Marty Matyszczak zaskoczyła mnie swoim głębokim wydźwiękiem. Spodziewałam się rozrywki na (jak zwykle) dobrym poziomie, a dostałam powieść, która ostro skręca w kierunku książek psychologicznych. Nie słyszałam, aby ktoś jeszcze postrzegał „Las i ciemność” w podobny sposób, ale w tym właśnie tkwi uroda literatury, że każdy może ją sobie interpretować jak tylko zechce. Dla mnie super!