Agatha Raisin i zmordowani piechurzy - M.C. Beaton

-
Czytałam równocześnie z inną, bardzo poważną i przygnębiającą książką. Agatha Raisin doskonale potrafi wyrównać mi poczucie humoru do właściwego poziomu, wyprowadzić z anemicznej traumy i smutku. Historyjka jest jak zawsze prosta, komiczna i przaśna. Sięgam po kolejny tomik.
Dzień dobry! Witam Państwa serdecznie w miejscu, gdzie pierwsze skrzypce gra moja największa pasja – literatura. Kocham czytać. Książki pomagają mi przetrwać trudne chwile, ale i są ze mną w momentach radosnych, kiedy oddycham pełną piersią. Dzięki obcowaniu z innymi ludźmi o podobnych zainteresowaniach czuję się szczęśliwa i spełniona. Blog Pod Małym Aniołem to przestrzeń dla ludzi życzliwych, lubiących siebie i świat. Każdy pozostawiony w postaci komentarza ślad niech będzie dowodem na to, że literatura łączy, a nie dzieli. Mimo różnic niech w magiczny sposób sprawia, że chcemy się rozwijać i wciąż na nowo definiować naszą rzeczywistość. Zapraszam w tę podróż wszystkich lubiących czytać. Dobrego dnia:-) Kasia Łukaszczyk

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gdzie śpiewają raki - Delia Owens

-
Obraz
„ - Gdzie śpiewają raki? Tak mówiła moja mama: „Zapuszczaj się jak najdalej. Tam, gdzie śpiewają raki” - Czyli w głąb lasu tam, gdzie żyją dzikie zwierzęta.” Jak to jest, kiedy świat ciebie nie chce? Tak za nic, po prostu nie chce i tyle. Kropka. Cisza, tylko cisza i ty. Wtedy pozostaje zwrócić się całkowicie ku sobie samemu. Spokój nie ogarnie cię od razu, bo wcześniej musi przyjść potężna ulewa. Będzie grzmieć, a później strugi deszczu zaleją całe twoje wnętrze. Roślinność będzie słaniać się i uginać w głębokich falach żałoby. Kiedy ziemia nie będzie w stanie przyjąć więcej wody, podniesiesz się. Bo tak trzeba, bo tak skonstruowała nas matka natura. By trwać mimo wszystko i wbrew wszystkiemu. Nie potrzebujesz już więcej ozdobników, wystarczy to co jest. Ty wystarczysz. Nic więcej. „Gdzie śpiewają raki” to jedna z najlepszych powieści, które przeczytałam w ostatnim czasie. Poczułam ją całą sobą, mimo że nie tego się spodziewałam. Ciepła, nostalgiczna okł
Czytaj więcej

Stół - Marta Horbal

-
Obraz
- Zuza nadal nie ma dzieci, więc będę pilnować cudze – oznajmiła matka. - Przecież ja też nie mam – wypalił z marszu. - Obydwoje nie mamy. - Tak, synku, ale… - Nie, mamo. Obydwoje. - No tak. Zapomniałam, że jesteście tacy sami. „Stół” to jedna z tych historii, która oślepia bez sięgania po najcięższe działa. Bez robienia hałasu, moralizatorstwa i przeciągania liny na swoją stronę osiada na dnie duszy i potrafi wrócić ze zdwojoną siłą nawet po wielu tygodniach od skończonej lektury. Nieoczywista, bazująca na fundamencie tematu znanego wszystkim od podszewki. Czy można powiedzieć jeszcze coś nowego o kwestii przerabianej na licznych lekcjach języka polskiego, historii i wiedzy o społeczeństwie? Pewnie nie, ale z całą pewnością każde kolejne pokolenie może próbować reinterpretować wszelkie napotkane świętości i definicje po swojemu i dobrze, że tak właśnie jest. Buntownicy zwykle stoją jednak na wysokich fasadach, głośno wykrzykując swoje hasła, by zostać usłyszanym. Mart
Czytaj więcej

Dam ci to wszystko - Dolores Redondo

-
Obraz
Alvaro, niczym Jaś z baśni braci Grimm, zostawił dla niego okruszki chleba na ścieżce. Niektóre zabrały szczury, inne zjadły ptaki, jeszcze inne być może rozłożyły się na deszczu, na zawsze stapiając się z ziemią. Ale wierny swej pracowitej naturze, Alvaro zostawił dla niego setki, tysiące okruszków, w tym ten najważniejszy, ten, który pozwolił mu zauważyć pozostałe . Dzieląc się swoimi przemyśleniami o konkretnych książkach staram się unikać zamykania myśli w słowach „genialna”, czy „wyjątkowa”. Tak ogólne pojęcia robią wrażenie tylko na pierwszy rzut oka, a przy bliższym spojrzeniu zwykle okazują się fasadą, za którą po prostu nic nie ma. Tymczasem dzisiaj do głowy przychodzi mi przede wszystkim sformułowanie „mistrzowska”- równie ogólne i banalne, co wyżej wymienione przykłady. W odniesieniu do powieści „Dam ci to wszystko” jest to jednak najtrafniejsze i najbardziej szczere określenie na jakie mnie stać. Dolores Redondo zbudowała historię liczącą ponad sześćset stron, co zawsze bu
Czytaj więcej

Krótka wymiana ognia - Zyta Rudzka

-
Obraz
Jakie jest pani ulubione słowo? Odpowiada: Codziennie inne. Krótka wymiana ognia następuje praktycznie codziennie pomiędzy mną, a życiem. Stoję po jednej stronie, brodząc po kostki w mule i wołam, wołam coraz głośniej niemymi ustami, aby prąd wody nie był tak silny, bo ja taka słaba, słabsza z oddechu na oddech. Patrząc na skorupę, która pozostała mi po uśmiechu, jędrnym ciele, piegach usianych w okolicach nosa nie mogę nadziwić się, że wciąż jakimś cudem zachowuję pozycję jakoby pionową. Stóp już nie ma, zginęły w szambie cudzych zachwytów, ukłonów, kwiatów niewinnych niczemu. Odebrali już miarę na trumnę, czeka tylko cierpliwie na zawartość, co to wkrótce nadejdzie. Podziękują za twórczość, za wiersze, za rytmy zmieszane ze śliną, wódką, zapachem osiadłym lata temu, jak pyłki z brzozy, co uczula zbyt czułych. Później posypią ziemią aż słońca i tlenu zabraknie. Piaski mnie niczym matkę pochłoną, chociaż nie na pewno. Nie odejdę jak inni, bo innych we mnie od dawna już nie ma. Pomarsz
Czytaj więcej

Kwadrans - Emilia Kiereś

-
Obraz
Czy masz kwadrans? Piętnaście minut to raczej niewiele czasu, jednak czasami nawet drobna chwila napędza ogromne zmiany w całym naszym życiu. To co minęło zazębia się z tym co jest aktualnie i tym, co stanie się w odległej przyszłości. Wszyscy mamy swój moment zwany inaczej życiem. Część z nas chłonie wszystkimi zmysłami każdy mijający dzień, inni spoglądają na swój świat zza grubej szyby. Zdarza się, że choroba odbiera nam powoli siły, pamięć, wszystko to, co stworzyliśmy w pocie czoła sądząc, że jeszcze zdążymy się nacieszyć zgromadzonym majątkiem. „ Podobno każdy człowiek ma swój zegar, który odmierza jego czas. Nikt nie może na niego wpłynąć; nikt nie wydłuży sobie swojego czasu ani go nie skróci - każdy ma go tyle, ile mu dano. Zegarmistrz Zegarmistrzów sprawuje pieczę nad wszystkimi zegarami i dba o to, żeby działały jak należy. Dlatego trzeba zaufać. Ktoś czuwa nad naszym czasem. Nie możemy zrobić więcej, niż jest nam pisane”. Emilia Kiereś należy nie bez p
Czytaj więcej

Ta, która odeszła - Izabela M. Krasińska

-
Obraz
Niestety często ulegamy złudzeniom. Zgadzamy się na coś, by nie urazić innych, bo nie jesteśmy asertywni, bo w siebie nie wierzymy… Wchodząc w dorosłe życie zaczynamy powoli budować swój własny świat. Cegiełka po cegiełce stawiamy dom, mając nadzieję, że jego ściany będą solidne i nie runą pod wpływem pierwszych niepowodzeń. Nikt z nas nie wie, komu uda się dojść do wyznaczonego punktu, odhaczyć na liście większość marzeń. Dzieje się tak z jednego powodu. Dłonie, które podają nam materiał nie zawsze są szczere i pomocne. Stojąc zbyt blisko często nie dostrzegamy krzywego spojrzenia, zaciętości, czy niewielkich kłód rzucanych pod nogi pod pozorem pomocy. Oceniając swoją miarą innych zdarza się wpaść w sidła, z których nie sposób wyplątać się przez lata… „Ta, która odeszła” jest jedną z najlepszych powieści, które przeczytałam w tym roku. Moja ocena jest tak wysoka z kilku powodów. Pierwszym z nich jest oczywiście język. Izabela M. Krasińska stworzyła swoją opowieść na kanwie schematów
Czytaj więcej

Miedziany listek - Emilia Kiereś

-
Obraz
„ Miedziany listek” Emilii Kiereś przeczytałam kilkakrotnie. Nie jest wielkim sekretem, że mam ogromną słabość do dobrej literatury skierowanej do Dzieci, jednak tym razem sytuacja jest dla mnie szczególna. Nie, nie chodzi o sam patronat, który mój blog roztacza nad tą opowieścią, chociaż jestem z niego oczywiście niesamowicie dumna. Myślę raczej o temacie, który tym razem postanowiła poruszyć Autorka. Jedynactwo. Większość Dzieci bardzo pragnie mieć rodzeństwo. Dzielić się każdą chwilą z kimś bliskim w podobnym wieku. Mieć towarzysza zabaw na wyciągnięcie ręki, sojusznika w drobnych problemach domowych. Razem jest łatwiej, razem jest lepiej... Brak rodzeństwa nie jest wyborem Dziecka. Jest faktem, z którym trzeba się pogodzić. To może być trudne, chociaż nie zawsze i nie w każdym wypadku. Zdarza się, ż
Czytaj więcej

Sen o okapi - Mariana Leky

-
Obraz
  W życiu chodzi przede wszystkim o jedno- powiedział raptem. - Chodzi o to, żeby nawiązać intymną relację ze światem. Intymność ze światem- powtórzył- czyż to nie piękne? Okapi leśne zamieszkują niezwykle ograniczoną przestrzeń Afryki centralnej. Według Wikipedii malusieńki obszar występowania tego gatunku ssaka ograniczony jest ze wszystkich stron naturalnymi barierami takimi jak lasy bagienne, czy sawanny Sahelu. Jakby przyroda sama chciała ukryć swój sekret przed spojrzeniem ludzi, którzy nie będą w stanie go docenić. Europejczycy, postrzegający świat przez pryzmat nauki, przez wiele lat wysłuchiwali historii o afrykańskim jednorożcu nie mogąc zweryfikować tej wiedzy w praktyce. Niezwykłe zwierze, zbudowane w ich głowach jedynie ze słów tubylców, ukazało się białemu człowiekowi dopiero w 1900 roku. Nie zawsze wystarczy bowiem racjonalizować, czasami trzeba najpierw poczuć. Dokładnie tak właśnie jest ze „Snem o okapi”. Po tę książkę może sięgnąć każdy, ale nie wszyscy dostrz
Czytaj więcej

Najważniejszy - Magdalena Majcher

-
Obraz
  Wielokrotnie zastanawiałam się co tak naprawdę determinuje nasze życie. Jak wielki mamy wpływ na kolejne wydarzenia splatające się stopniowo, dzień po dniu, w całość, którą najkrócej można nazwać jednym słowem- „ja”. Większość z nas sądzi, że działamy w sposób suwerenny, oparty nie tylko na wiedzy i zdobytym doświadczeniu, ale przede wszystkim na własnej woli. Gdzieś jednak umyka nam drugi plan, czyli kontekst społeczny i sytuacyjny. Jestem pewna, że dzieje się tak dlatego, że kwestie zbyt oczywiste i wielokrotnie głośno powtarzane często stają się przezroczyste- tracą swoją swoistą moc, dewaluują się mimo swojej bezsprzecznej wartości i istoty. Pozornie mamy świadomość, że każdy człowiek zbudowany jest nie tylko z teraźniejszości i nie liczy się jedynie to co tu i teraz. Znaczenie ma także to, co kształtowało go przez lata z naciskiem na dzieciństwo i wczesną młodość. Jedna z moich wykładowczyń zwykła mówić; „Dzieciństwo jest niczym walizka, którą młody człowiek pakuje przez pie
Czytaj więcej

Okruchy gorzkiej czekolady. Rachunek nieprawdopodobieństwa - Elżbieta Sidorowicz

-
Obraz
Nigdy nie rozumiałem ludzi, którzy idą szlakiem, trzymając się w dodatku prognozowanego czasu wejścia co do minuty, więc pędzą tam, dolatują i natychmiast podejmują trud schodzenia, tak jakby liczyła się tylko droga. Droga jest ważna, ale droga służy też czemuś. Dotarciu w pewne miejsce, do którego dochodzi się, by tam być. Nie minąć, nie przelecieć nieuważnie. Zatrzymać się. Być. Być wewnątrz gór. Przygotowując się do drogi, zbieramy poszczególne elementy niezbędne, aby bezpiecznie wrócić kiedyś do domu. Wkładając je do plecaka, przeliczamy, czy wystarczy nam wody, czy dobrze złożyliśmy kurtkę przeciwdeszczową i czy kanapki przygotowane czułą dłonią opiekuna znajdują się na miejscu. Proste gesty dodają pewności, są jak zapewnienie, że podjęliśmy właściwą decyzję, w którą pójść stronę. Jedni wybierają asekuracyjnie niższe szczyty, z wieloma domostwami po drodze, by w chwili kryzysu można było zwrócić się do kogoś o pomoc. Inni nie akceptują przetartych szlaków, tłumów zmierzających w
Czytaj więcej